door Luc Vander Beken, oktober 2018

Eugeen Schepens achterna – oktober 2018  

Intro

… was het nu een mailtje, smske, of whatsapp van Diederik in de zin van: “we kunnen ginder in Argentinië toch een beetje reclame gaan maken voor Eugenio?” … en ik met mijn allesbehalve correct-Spaans-look-a-like antwoord “porche no?” ’s Avonds spring ik bij hem binnen: “Meende gij dat nu echt ?” … “Ah ja, wa peisde … ?” Ik moest niet lang meer nadenken ! Vamos ! En zo zaten we een paar dagen later te plannen, vliegtuig boeken, hotel reserveren, huurwagen organiseren … en vlug wat Spaans proberen onder de knie te krijgen … want alleen maar met “een hete patat in onze mond” gingen we het daar waarschijnlijk niet kunnen uitleggen.

Tot zover, de aanleiding … want de echte oorzaak was dat Diederik al lang ‘bezeten’ is van Eugenio, en van waar komt die Eugeen Schepensweg, en … ook dat ik me daar graag bij aansloot om de geschiedenis van onze Corpus mee in de kijker te zetten.

Na een fantastische Eugenio-hulde in de kerk op zondag vertrokken wij de donderdag een week later met het vliegtuig naar Argentinië: Brussel – Madrid – Buenos Aires, om dan met een huurwagen naar Villaguay te rijden.

Gate A46, relax, en dan na de wachtrij, een gezellig welkom van de stewardessen: Hola, buenas tardes! Wat op ’t eerste zicht een klein vliegtuig leek, is toch een volgeboekte 737. Op 33.000 voet tussen Parijs en Bordeaux in economy ‘un agua y un cerveza’. We zien nog geen zon ondergaan maar de kleuren zijn fantastisch: doet mij denken aan roggbiv. Madrid komt eraan, en daar hebben we tijd zat om van wat tapas te genieten.

De rij voor gate B25 werd ondertussen langer. … 5 voor twaalf ? …het zal mañana worden voor we de lucht ingaan, maar als je met een Dreamliner mag vliegen moet je niet mopperen, wat is een kwartiertje méér of min als je straks ruim 12 uur in de lucht hangt? Onze zetels zijn al geboekt, een dekentje en een kussen liggen klaar. Zou de stewardess ons onderstoppen? Onze buurman is een gebronsde Argentijn, denken we, dus oordopjes in en oogklepjes op, want de dag was lang … het wordt voorlopig dreamlinen van ons beloofde land morgen. Buenas noches!

10 uur in Madrid, we zijn al over Brasilia gevlogen, de evenaar gepasseerd zonder nat te worden en hebben nog een goeie tweeëneenhalf uur voor de neus. Straks staat nog een licht ontbijt op de agenda met Paraguay aan de rechterkant. Diederik heeft daarnet een partijtje gebiljart (op ’t klein scherm), en is nu terug ingedut. Ik zap nog even verder op het TV-scherm, je kunt gans de wereld vanuit je zetel bekijken en verdraaien. Ik heb zelfs al even ingezoomd op onze route naar Villaguay.

7.35 u lokale tijd landen we in Buenos Aires Ezeiza. Maar omdat  er nu net nog een paar grote vluchten geland zijn, is het behoorlijk lang aanschuiven voor de paspoortcontrole. Nu ja, ondertussen kan onze bagage al uit het vliegtuig gehaald worden en via de wifi van de luchthaven zijn ze thuis al verwittigd dat de overtocht geslaagd is. We waren ondertussen bovendien 5 uur jonger geworden. Buiten de luchthaven haalden we onze Megane Chrysler af. Nog vlug een paar fotootjes van de krassen in de carrosserie, en we konden beginnen aan de ruim 450 km ‘in de voetsporen van Eugeen Schepens en compagnie’ . Hij zal het ons wel niet kwalijk genomen hebben dat we eerst met het vliegtuig, en dan met een huurwagen via de ring rond Buenos Aires ons gemeenschappelijk doel probeerden te bereiken i.p.v met een stoomboot, een kleinere schuit op de Rio Uruguay en dan een tweedaagse tocht met ‘ossenwagens’.

Onze buurman op het vliegtuig had ons al gewaarschuwd voor de drukte op de weg, … eerst een kwartiertje no problemas, en dan FILE in hoofdletters, dat was niet gelogen. Maar no worry, we hebben tijd. Diederik neemt een fotootje voor de FB-pagina van de Corpuswijk en bij de eerste tolcabine rijden we gratis door … I am from Barcelona (enfin, eigenlijk van Madrid). Een half uurtje later ontdekken we voor de tweede keer het grote voetbalstadion van Buenos Aires, iets mis met de GPS?

Geen probleem, we waren met de herfstzon vertrokken, … en we kwamen met de lentezon aan, het was een prachtweer! En twee uur na touchdown in Buenos Aires vergaapten we ons (bijna letterlijk) aan die ongelooflijk prachtige uitgestrekte landschappen, méér dan vijftig tinten groen, honderden runderen, paarden in ‘t wild, palmbomen, zeer oude elektriciteitspalen met van die pottekes erop en kaarsrechte kilometerslange stukken asfalt. Hier en daar een gelukskapelleke (van de gaucho’s) versierd met rode vlagjes, beeldjes en kaarsen. Bienvenidos … in een andere wereld !

Een “stalletje” naast de weg net voor de brug over de Rio Parana, nog maar eens onze taalkennis testen. De flessen pompelmoes waren superfris en echt lekker. De levende palingen die er in zakken hingen hebben we gelaten voor wat ze waren, en dat ‘carnadas vivas’ eigenlijk vis-aas is ontdekten we gelukkig in het woordenboek pas als we terug in de auto waren, op naar de volgende stop.

 

De maag begint te grollen, … aan een volgende stop ‘abierto’ hopen we iets te eten, een empanada of zo, maar de oven staat niet aan, dus verwijst de uitbater ons vriendelijk naar een 20-tal km verder waar ze carne hebben. En dat klopt, er staan camions en dat is altijd een goed teken.  Een tafeltje op het terras met zelfgemaakte stoelen, en binnen kunnen we gaan kiezen. De grill is mooi op temperatuur en we kiezen wat rundsvlees en worst met ‘papas’. Eugenio is hier zeker gestopt op zijn ontdekkingsreis en heeft hen leren frieten bakken, want die zijn echt superlekker!

 We raken niet uitgekeken op al die prachtige uitgestrekte landschappen en na nog een paar korte filmpauzes rijden we Villaguay binnen, de GSM / GPS heeft het uitgehouden. Het is nog geen zes uur plaatselijke tijd en we beslissen om toch nog een korte rit door ’t stadje te maken. Tot onze grote verwondering en jolijt stellen we vast dat een paar stadswerkers het herdenkingsmonument van de Colonia Belga aan het schilderen zijn… we voelden ons echt geflatteerd!

In het hotel aangekomen halen we ons beste Spaans, met Engels, Italiaans, Vlaams en wat bodylanguage boven en kunnen we onze koffers uitpakken. Een verkwikkende douche en na 475 km in de auto gaan we te voet op verkenning in het stadje. Er valt hier op ‘t eerste zicht niet zoveel te beleven, maar de ambiance begint hier natuurlijk pas rond 9 uur ‘s avonds. In Viego Borgogna laten we ons de empanadas (= opgevulde deeggebakjes) aanprijzen. Er is een uitgebreide keuze: kip en prei, ham en kaas, champignons enz. met een offline woordenboek op zak (w)eet je van alles … en ze laten zich smaken! Geloof het of niet, maar de cerveza hebben ze hier enkel in flessen van 1 liter, met perfect op maat gemaakte koelhouders, maar Diederik houdt zelf het hoofd altijd koel!

Na deze superlange maar even onvergetelijke dag wordt het tijd voor “buenas noches”! Morgen maken we hier zeker nieuwe vrienden!

Deel 1 Villaguay

Zaterdagmorgen, de zon schijnt, ’t is weekend! Na een lekker en veel te zoet ontbijt van allerlei cake, taart, pateetjes, croissantjes, Argentijnse choco, – want sneetjes kaas of hesp zijn ze hier ’s morgens niet gewoon – … en vlug nog wat ochtendfoto’s op de Plaza, installeren we ons met camera en al in de lounge van het hotel. En het duurt niet lang of onze gasten vallen binnen.

Met onder de arm een omslag met foto’s en wat documenten in een map, aarzelend vragend “Belgica…???” stelt een eerste ietwat oudere man met een brede glimlach en een stevige handdruk zich voor met een naam die het meest op “Vandenberge” of zoiets lijkt. En ja, het ijs is gauw gebroken, ik ben Vander Beken zeg ik, Lucas … zet u. Ik stel mijne compagnon ook voor: mi amigo Diederik, maar dat was andere koek … later werd het Ricky voor ’t gemak. En we nemen plaats om samen zijn foto’s te bekijken, want beelden zeggen méér dan woorden.

Een paar tellen later komt Gaby binnen, en stelt vast dat we al gezellig begonnen zijn. Zij geeft les en spreekt Engels, dat maakt het al heel wat makkelijker! Diederik had al met haar afgesproken … ik bedoel, in de voorbereiding van in Welden al een kwartier ge-what’sappt in het Spaans totdat bleek dat ze ook de taal van Shakespeare machtig was. Haar zus Soledad is er ook bij, bingo! Nog twee die zoals wij Engels kennen in een toren van Babel, dat treft!

En kijk, daar komt nog een compagnie binnen: señor Eriberto Devetter samen met een paar dames. Hij schreef ook een boek over de kolonisatie dat je in Nederlandstalige versie in de Oudenaardse bib kan vinden.…. Je zou het niet zeggen dat hij al 93 jaar is. Dat vernamen we pas na het interview. Maar het wordt gezellig druk, no stress !? … en dan valt ook een crew binnen van de regionale TV Delco Noticias Villaguay.  Even overleggen voor de volgorde wie wat eerst doet … en de eregasten uit België krijgen de primeur ! “Ricky” zorgt voor haarscherp beeld en geeft de vragen even vooraf door, ik doe mijn eerste Zuid-Amerikaans interview, yes !  (= mag de micro vasthouden). Het gesprek gaat in het Spaans met de hulp van onze Engelse dames. Onze Argentijnse schrijver Eriberto wordt zelfs een beetje emotioneel als hij aan het vertellen gaat, … je voelt de passie waarmee hij zijn verhaal brengt, hij is bijna niet te stoppen. Kopje koffie zal deugd doen! 

Nog bezoek, ene Señor Hoet, met een geboorteakte uit Ieper, en met familie in Staden … jaja de West-Vlamingen weten waar het nog goed is … in Villaguay ! Maar die naam Leonardus is geen Spaans, señor Hoet, maar wel Latijn. Een taalknobbel uit de wereld geholpen, dus.

Na het Spaans/Engels interview met de lokale TV dat je via Facebook ook al op onze Corpuswijkpagina kon vinden, volgen natuurlijk de selfies en de gebruikelijke groepsfoto’s. Het loopt al tegen de middag, en zo trekken we naar het Belgische herdenkingsmonument voor nog wat extra foto’s en filmbeelden.

Tijdens de Argentijnse siësta beslissen we het kapelletje dat de kolonisten in de 19e eeuw aan de stadsrand oprichtten te bezoeken. Maar het kapelletje is gesloten, filmen kan dus enkel aan de buitenkant. Nu, ’t is prachtig weer voor een picknick en de betonnen bankjes en ronde tafeltjes in het parkje errond zijn ideaal. Met Diederik zijn Zwitsers zakmes – hoe is hij daar mee door de douane geraakt ? – worden de sandwiches, kaas en worst uit de “mercado” eerlijk verdeeld onder de rapste, en plichtsbewust verdwijnt het leeggoed van onze drankjes in de koffer van onze Megane.

Om 16 uur zijn we verwacht in het museum, wij hebben dus nog een beetje tijd. Wie had daar een bordje ‘Riserva’ gezien … ? In ’t Spaans staat dat op de flessen voor een lekkere wijn, maar Diederik weet beter: de lokale dierentuin gaat om 14 u open, … Argentijnse tijd … ! Op de radio horen we Jimmy Frey zingen van “Manda rosas a Sandra … ” en we zingen allebei luidkeels mee, in ’t Vlaams!

De lokale “dierenoppas” komt inderdaad met een Weldens kwartierke later met zijn Toyota door de zandstraat gestoven, en we kunnen op avontuur… De man blijkt nog Duitse familie te hebben in Keulen, maar als hij in ’t Spaans van wal steekt, horen we het donderen. We gaan voor een vrije ontdekkingswandeling, maar niet zonder eerst de voedingsbeurt bij de capibara’s meegemaakt te hebben. In één van de vijverplassen wijst hij een rustende kaaiman aan, en probeert ons duidelijk te maken wat het beste parcours is. We lopen tijdens onze korte wandeling nog familie Hoet tegen het lijf, met voorouders uit Staden, it’s a small world ! Maar als we op tijd bij de burgemeester willen zijn, moeten we onze tocht wel iets inkorten via een wiebelende touwplankenbrug. Niet zonder eerst mooie beelden te maken van de lama’s, krijsende lori’s en ongelooflijk hoge dikke bomen. Na een foto met onze boswachter terug naar het centrum, adios !

In het museum krijgen we eerst een korte rondleiding, en dan komt de burgemeester ons verwelkomen, een vlotte kennismaking! Zij heet Claudia en is al 3 jaar “Intendente” van Villaguay, nadat haar man er vóór haar ook al burgemeester was. Spontane kus bij het binnenkomen en samen “mate” drinken, dat is al een leuk gespreksonderwerp. Voor de echte liefhebbers van hete thee is dat een ware ontdekking, Diederik is in zijn nopjes – en weet al direct ook welk souvenir hij zal kopen. Mijn persoonlijke voorkeur gaat dan wel naar Maes, maten, makkers, … maar hier zijn we in Villaguay!

Met dit mooie weer gaan we ook nog even naar de binnenkoer van het museum, waar de “ossenwagens van Eugenio” (lees: van zijnen tijd) staan. Natuurlijk maken we nog tijd voor een interview in het bijzijn van de lokale pers.  ’t Is daar wel pas volgend jaar verkiezing , maar wij weten alle twee toch al op wie we zouden stemmen hoor, ook al is de verlichting hier duidelijk ook aan vernieuwing toe!

Oeps, bijna ons cadeautje vergeten af te geven: een vriendschapsmedaille met de foto van Eugeen en opschrift “Villaguay/Welden” en “1881-2018”. Dat was een onverwachte attentie, maar echt in dankbaarheid aangenomen.

En voordat de “laatste” groepsfoto’s genomen worden groeit de verzameling vlaggen van Diederik nog aan met een mooi exemplaar van de nieuwe vlag van Villaguay, nog maar een paar weken oud. Blijkbaar mocht elke inwoner een ontwerp voorstellen. De keuze viel op een prachtige combinatie van de Argentijnse kleuren, de zon van de Inca’s en de rode streep van de provincie Entre Rios. Daarop konden wij ook nog eens uitgebreid het verhaal doen van waar onze “Corpusschildpad” vandaan kwam.

Onze laatste halte voor de dag is in het park aan de Rio Villaguay … voor een gezellige babbel met onze gidsen op een bank bij de rivier … waar ooit Eugeen en zijn familie zal gezeten hebben … ?! Muchas gracias Gaby en Soledad, … morgen naar Maria Grande, op zoek naar het graf van Eugenio.

Deel 2 Maria Grande

Een verrassing bij het ontbijt … nee, het heeft niets met het eten te maken, want op zondag is het hier net zo lekker en zoet als op zaterdag ! We treffen in ons hotel Jeronimo aan, … hij was één van de twee Argentijnen die speciaal naar de inhuldiging van Eugeen Schepens’ gedenkplaat in Welden overgekomen waren. Leuk dat je mekaar maar een paar uurtjes gezien hebt, en direct weer de link met bekende gezichten legt ! Hij is hier in Villaguay voor een autorace samen met zijn vrienden. Het werd een kort weerzien, want onze tocht vandaag gaat naar Maria Grande, met de bedoeling het graf van Eugeen terug te vinden.

Maar eerst de auto voltanken, … en opletten want gasoil en gasolina betekent niet hetzelfde. Gelukkig is er ook de pompbediende die ons vraagt of we direct betalen … natuurlijk – hij bedoelde cash en meestal krijg je dan in de winkels nog een korting. Vamos !

Onderweg alweer prachtige, maar andere landschappen, ditmaal met ook palmbomen, we stoppen een paar maal om te filmen, en maken zo spontaan contact met een gaucho die zijn landerijen (zover je kan zien) inspecteert en te paard zijn kudde in de gaten houdt. Een uurtje later staan we even ‘in de file’ want ze werken hier ook op zondag aan de weg. Dat ze hier geen wisselende lichten zetten, maar mannen met rode vlaggen die het verkeer regelen, doet ons even de wenkbrauwen fronsen, … nu ja, de lonen zijn hier wel niet zo hoog, maar toch, het is geen benijdenswaardig werkje in de blakende zon op zondag !

Het is al tegen de middag als we in Maria Grande de stofferige weg naar de begraafplaats inrijden, en duidelijk moeten opletten voor de lomo buro’s  (= ezelsruggen),  de voorlopers van onze verkeer-vertragende drempels, want die zijn inderdaad veel hoger dan onze “schildpadden”. We vinden gelukkig een plekje in de schaduw, want onze pralines voor onze gastheer die we straks hopen te ontmoeten, zitten in de koffer.

Het is hier stil, en eigenlijk aangenaam koel in de galeria’s. De doden worden hier in gaanderijen geborgen, achter een gedenkplaat met de namen van de overledenen, foto’s, teksten, beeldjes, bloemstukjes, wel vier “verdiepen” hoog, wel honderd plaatsen in één gang en zo zijn er zeker zestien, plus een heleboel gewone begraafplaatsen, klassiek zoals bij ons. Het wordt dus een zoektocht … Het lijkt onbegonnen werk … tot Diederik zich herinnert dat er een foto in het boek van Daniël Schepens staat. Yes, daarmee moet het lukken, maar een halfuur later nog altijd niets, ’t is te zeggen, veel, maar geen Eugenio of wat daar op lijkt !…

… en plots “Lucas!” … is me dat verschieten … caramba!  Julian heeft die twee naarstig zoekende Belgen ontdekt, en komt ons tegemoet. Buenos dias, que tal! Muy bien! Wat een locatie om af te spreken, zou je zeggen, maar het is goed volk, en hij heeft zijn vriendin Eveline ook meegebracht. We maken vlot kennis in een mengeling van Spaans, Engels en Italiaans, en spreken af om op te splitsen en verder te zoeken. Die gele bloemen op de foto van de onderste rij zijn goed voor de geschiedenis, want na lang zoeken ontdekt Diederik de gedenkplaat van Eugenio, die blijkbaar “verplaatst” is naar een andere locatie samen met nog overleden familieleden van de Schepens. De camera wordt weer op scherp gezet, en dit mo(nu)ment wordt plechtig vastgelegd. Eugeen zal het wel nooit gedroomd hebben dat hij ruim 50.000 días later bezoek zou krijgen van zijn grootste fans uit Welden … ! Ik zal Diederik dus moeten trakteren want hij vond als eerste de grafsteen…, maar er is geen Eugenio meer, en Ricky drinkt geen bier … nu ja, we vinden er wel iets op, hier of terug thuis …

De zon stond hoog, en het voelde allemaal een beetje droog … Julian nodigde ons uit om ons even te gaan verfrissen bij hem thuis – ’t was er echt lekker koel en het heerlijk frisse pompelmoessap rechtstreeks uit de frigo was méér dan welkom. Zo konden we eindelijk ook onze Belgische pralines afgeven om ze in zijn frigo ook een beetje laten bijkomen, want we vreesden toch wel voor een nationale ‘chocomousse’. Vamos ? ja, natuurlijk, we volgen … we zouden zijn bedrijf bezoeken!

Schepens – “Equipos para panaderia” … nee, we zijn hier niet in de Panda maar wel in een KMO met net geen 20 werknemers die alles assembleren wat met industriële en kleinschalige bakkerijen te maken heeft: bakovens, mengmachines, deegkneders, diverse groottes van weegtoestellen etc. En aan de buitenkant van het gebouw alleen al zien we een dozijn vlaggen hangen van de landen waarnaar hij exporteert, in Europa vanzelfsprekend Spanje en Italië, impressionant! … allez, zijn broodje is gebakken! Vandaag zondag is er geen activiteit, maar de baas heeft het allemaal wel onder controle, samen met twee uit de kluiten gewassen vierpoters, die zonder blaffen erover waken dat ongewenste individuen buiten blijven. We krijgen een korte maar interessante rondleiding, en bewonderen de erediploma’s die het bedrijf al behaalde. By the way, Julian, thanks for the polo’s !

How about lunch ? … lijkt ons een goed idee, en we stappen in. Onderweg naar een prachtig vakantiepark stellen we vast dat “de patron” wel goed gekend is in zijn streek, handjes in de lucht, claxoneren, … en zo komen we aan bij een prachtig park, eentje voor onze bucketlist! Je kan er bungalows huren met outdoor swimmingpools, gezellig restaurant, leuke animaties voor de kids, … We genieten samen van een heerlijke parrilla (= grill) ook al zaten er een paar onverwachte stukjes ingewanden tussen. Maar absoluut niet gemopperd, ’t was ook leuk gezelschap, en ’t kostte ons letterlijk gene frank – ook al hebben we na de lunch nog twee keer aangedrongen om onze Belgische duit mee in het zakje te doen. Muchas gracias Julian en Eveline!

Net vóór het buitengaan ziet Diederik nog een kolibri die zijn weg kwijt is, en maken we nog kennis met de manager van het resort, vriend van Julian en dan “au revoir… ?!”  Ja, ’t zou hier een leuke locatie zijn om nog eens terug op vakantie te komen met de kinderen … blijven dromen !!!

We hadden afgesproken om ook nog even naar het huis van Eugenio in het nabijgelegen Sosa te gaan. Geen kwartier later parkeren we voor het hekken … “don’t cry for me Argentina” – hier is de tijd wel letterlijk blijven stilstaan … ! Wij zijn beiden onder de indruk, maar Diederik heeft de camera al in de aanslag, ik bedoel ‘op de poot’. En plots … wooaauuww, een schreeuw als een deur opendraait op zijn “schurend scharnierkes” … hier vluchtte een kat weg, of iets anders … ?! Eveline is niet op haar gemak, wij twijfelen, efkes maar. Het bijna bouwvallige pand wordt nu gebruikt om wat materiaal van het bedrijf te stockeren, maar de sfeer van weleer is er wel blijven hangen, letterlijk, samen met een oude weegschaal, en … ja, op zijn Vlaams gezegd, behoorlijk wat brol.

Tot we in de tuin komen, en verrast worden door de rust, de grootte en het aangenaam-authentieke, … ook al is het verroeste autowrak van na de tijd van Eugeen. Die omgeving heeft iets apart, … en is tegelijk de ideale plaats om ook Julian nog even te interviewen. “Wat heeft ie voor jou betekend ?”
‘t Werd toch weer even emotioneel, … want achter de glazen van de zonnebril kon je lichtjes zien schitteren … zelfs in het Spaans ! Adios Julian y Eveline, muchas gracias, … en tot in Welden hé !

Op de terugrit naar Villaguay – ’t is zondag – stoppen we nog even voor een lokale voetbalmatch, net vóór het affluiten, we hadden jammer genoeg niet de kans om te filmen. ’t Zal waarschijnlijk nog geen provinciale afdeling geweest zijn, want de helft van de spelers speelde met lange broek … maar wij zijn toch in Argentinië naar de voetbal geweest, … wie in Welden kan dat zeggen ?! Eugeen ?!

Tien kilometer verder aan een kruispunt (veel zijn er niet) … controle van de politie! In ’t lokale Spaans, wel beleefd, … maar je kan net zo goed esperanto of Weldens proberen. Papieren, paspoort en … een preek van de politie: ja, er was wat verkeerd met die lichten zeker?! Verplicht laten branden in Entre-Rios! I am (not) from Barcelona, dus … dat knopke zullen we niet meer afzetten mijnheer den agent! We denken dat we mogen doorrijden als hij terug naar zijn bureautje stapt … Adios señor … ? Hola ! Nononono!! Vijf minuten straftijd, toerist of niet, … langs de kant blijven staan tot ik het zeg!

En ons geluk kon niet op … we rijden Villaguay weer binnen, en net vóór die grote Christusfiguur langs de hoofdweg… Luc! Stop, ’t kapelleke staat open!!! Diederik trekt bijna aan de handrem, maar ik begrijp het, als chauffeur kan je niet alles zien, en een geoefend camera-oog ziet veel. Je kan het niet verzinnen, maar op zondagavond zijn daar een 5-tal dames kaarsen 

en beeldjes aan het verkopen en ook het kapelletje van de kolonisten aan het kuisen. De zon schijnt nog, dus het zal rap drogen. Wij zijn super content, en zij ook want met internationale belangstelling proberen zij nog wat reclame te maken, … en hun collectebus te spijzen. Done! Het altaarkleed wordt effen gelegd, nieuwe kaarsen worden aangestoken, en … na de filmopnames zeker tijd maken voor een paar groepsfoto’s met de Belgen! Die komen zeker in het parochieblad van Villaguay!

Voordat we bij het hotel aankomen bezoeken we nog even de lokale zondagse rommelmarkt – we zouden hier nog veel prijzekes kunnen kopen voor de Corpusfeesten – en tanken ons Megane vol voor morgen, want dan staat Colòn op ons programma.

Na een frisse douche, en heerlijke “fatay” (=open empanada’s) in een bistrootje op ’t plein wordt het bedtijd voor Ricky … en een ijsje voor mij. Die madam aan dat ijskreemkraam dacht zeker dat ik een Hollander was toen ik bestelde … “Kees? Holland?” …  Nono, Lucas, Belgica … stracciatelli y pistache por favor! Gracias, … en likken maar voordat die smelt !

Deel 3 Colòn

Ook op maandag is het ontbijt zoet, maar er is sowieso al minder volk in het hotel, werkdag voor iedereen … en ook voor ons. Iets na achten vertrekken we naar Colòn. We filmen eerst nog aan de brug over de Villaguayrivier, want daar hadden we nog geen beelden van. En een uurtje later even de toeristische benen strekken in Villa Elisa. Diederik wou en zou zijn mate-set kopen! We maken mooie beelden van “De zaaier“, een reuzenbeeld in het centrum van ’t stadje, dat perfect in ons thema en Plattelandstv past. Ook de buste van bisschop Hoflack gaat op onze pellicule, want ook die is vermeld in het boek rond Eugeen.

Wegwijzers naar Paysandu, het eerste stadje in Uruguay, over de Rio Uruguay. We rijden over een immense brug, denken onbewust aan Genua en Italiaanse bruggenbouwers, maar bereiken veilig de overkant. Om de hoek staan de tolcabines waar blijkt dat het goedkoper is in Uruguayaanse pesos … maar daar gaan we niet van wakker liggen. En dan ons beste Spaans weer bovenhalen bij de douane, motor afzetten, papieren, … we proberen in ’t Engels, maar vangen bot … tot een andere beambte onze documenten van de huurwagen bekijkt, en in de kleine lettertjes leest dat deze huurwagen niet het land uit/in mag. Schouders ophalen helpt niet, nog een paar uniformen erbij gehaald, maar een vrouwelijke collega die blijkbaar nog naar Amerikaanse of Engelse films gekeken heeft, geeft ons kordaat maar vriendelijk het gevreesde verdict: “NO entry, you must GO BACK”.  En zo maken we de kortste rit van ons leven in Uruguay, … terug naar de Argentijnse tolcabines, en CASH only! Met een ingehouden “zucht” rijden we weer over de Rio Uruguay, en zetten koers naar Colòn.

Eén van de topics vandaag zou de haven worden waar Eugeen aankwam en noodgedwongen een dag langer moest wachten om verder het land in te trekken.  Wij  rijden bijna blindelings naar het water en parkeren in de schaduw – want het is hier lente (lees: zomerse temperaturen). De rivier is nog spectaculair breder dan we ons realiseerden als we over de brug reden. Rustig deinen de amper waar te nemen golven uit op de zanderige oever, waar ook een koppeltje onder de palmbomen ‘uitrust’, ’t is maandag. De amberkleurige halfedelsteentjes springen niet direct in het oog, maar er liggen er hier zonder overdrijven honderdduizenden zo maar voor het rapen. Het plonsen van spelende kinderen in het water brengt ons weer in 2018 …, wat is dat hier toch zalig!

We zetten onze weg verder naar de echte haven, ook een goede toerist moet soms eens de weg vragen, en zo belanden we na een kort bezoek aan de “lokale specialiteitenwinkel” aan een gezellig ogende lunchplek: “El sotano de los queso” – zal wel iets met kaas te maken hebben … . Voor mij vandaag liever een beetje vlees zegt Ricky, en als twee goede “oude Belgen” bestellen we niet een dagschotel maar een beetje van alles. Wat zullen we drinken? Barbarossa lijkt me een goed idee, en Diederik gaat voor iets wat zeker met rode bieten te maken heeft – de gevolgen laten we in het midden 😉. Maar bij de smakelijke schotel (in gezelschap van een paar Argentijnse-mussen-ook-met-trek-in-een-stukje) haalt Diederik nog even het verhaal van Eugenio boven waarbij de groep noodgedwongen moest wachten op de ossenwagens en de nacht in openlucht zou doorbrengen … de 50.000 días laten ons niet los, en ook niet de noches.

Na deze stop klimmen we nog even naar het centrum terug terwijl iedere Argentijn van zijn/haar siësta aan het genieten is. Eva Duarte staat nog steeds te blinken op de avenida rechtover haar Juan Peron, waar net aan de andere kant van het centrale pleintje de kerk van Maria, Señora de los Dolores, over een behoorlijk aantal hedendaagse en andere kunstwerken in het parkje, en onze auto, uitkijkt en waakt.

We rijden terug, onbewust van wat ons nog te wachten staat … Villa Elisa, we waren hier al eerder, en die ezelsruggen zijn er ook nog … Hey, supermercado Lisa ! … even stoppen en natuurlijk moeten we hier een foto nemen, vlug nog een blikje frisdrank en water kopen, want de weg terug is nog lang. Een halfuurtje later zien we rechts in de verte voor ons een rookpluim, … nee geen Indianen, dat kan niet … waar is de volgende afslag op je GPS ? Op de kaart vinden we een dorpje “Lucas” maar dat is nog een serieus aantal kilometers … OK we go, en zonder het dan te beseffen, zijn we op weg naar nog een verrassing: de weg is weg!  Stofferig, almaar smaller wordend, gele steenslag en keien, en putten, … nee, we zijn niet in Afrika, daar is ’t nog erger zegt Ricky! Maar we komen nu en dan nog een auto tegen vanuit de tegenovergestelde richting … en dat zijn van die hatchbacks met superbrede banden … Zo te zien, met het water dat we kochten zullen we enkel onze dorst kunnen lessen hoor, want die rookpluim wordt alsmaar groter, en ’t blijft hier stuiven!

En plots: sneller roept Diederik, dit is een reportage! In het opwaaiende stof ontwaren we dwars over de rijweg een serieuze camion en daarnaast een drietal gaucho’s te paard, … en ook honden, … en dan besef ik dat ze bezig zijn met runderen uit te laten in een nieuwe weide …. . De camera was al gemonteerd op de driepikkel, en Ricky stuift naar de weide … voor de beelden van zijn leven. In the heat of the moment vergeet ik zelf hoe mijn nieuwe smartphone werkt en swipe klank, film en foto’s door mekaar. Geconcentreerd, maar met een brede smile filmt Ricky vanuit diverse posities, straks kruipt hij zelf nog op de camion! … En nu, nog een brandje blussen ? Let it be, … het zal wel een in brand gestoken veld geweest zijn.

Villaguay is nog een klein halfuurtje, … en samen spoelen we de emoties van de dag door. Morgen naar Buenos Aires!

Deel 4 Hotel des Inmigrantes – Buenos Aires

Eén van de eerste contactplaatsen waar elke kolonist mee te maken kreeg destijds was het “Hotel de Inmigrantes” in Buenos Aires, aan de haven van de Rio Plato. Ons bezoek hieraan wou ik dan natuurlijk niet overslaan, ook al hebben we niet het echt oorspronkelijk “hotel” uit Eugeens tijd kunnen bezoeken. Dat moest namelijk plaats maken voor het centraal treinstation, en bijgevolg kwamen we in de recentere versie terecht, … bij Señor Marcelo. Was de timing in onze planning niet ideaal, het werd wel een boeiende kennismaking, ook al had Diederik al heel wat via internet “live” opgezocht.

We zouden voor onze afspraak om 15 u eerst wat filmen in het museum om dan een interview op te nemen met onze gastheer. Maar de medewerksters aan de balie, aan wie we al twee keer onze plannen hadden uitgelegd in het Engels waren zo behulpzaam dat in een mum van tijd de directeur zelf op ons toekwam. We kregen een privérondleiding, vlot in het Engels met de nodige Spaanse accenten, maar waren echt gecharmeerd van die man zijn enthousiasme en kennis.

Hij vertelde ons van de quarantaineperiode, de reglementen die er golden, de opportuniteiten die de regering destijds aan de kolonialisten bood enz. Het museum zelf toont ons enerzijds de “locaties” en omstandigheden waarin de kolonialisten opgevangen werden. De refter, de bedden, de (omwille van privacy afgesloten) archieven met allerlei inschrijvingsdocumenten, posters van scheepvaartlijnen, brieven en personalia geschonken door familieleden, van alles en nog wat, gaven ons een interessant beeld van hoe het er toen aan toe ging.

Na de rondleiding namen we nog een interview af … in het Spaans! En onze “bijna twee meter” hoge directeur nestelde zich voor zijn (en ook ons) gemak op zijn barkruk. Wedden dat het niet de eerste keer was, want deze Spaanse spraakwaterval was bijna niet te stoppen. Hola! 

Met een welgemeend “Muchas gracias” en een drankje in de cafetaria beneden, beseften we dat als hij ook eens Europa zou aandoen, hij de weg naar Welden zeker zou weten te vinden! En daar zullen we ook hem van harte verwelkomen, net als al onze nieuwe vrienden die we gemaakt hebben.

En nu … ?  Ik denk dat we nog een stukje Buenos Aires gaan verkennen … ! Adios !  

Klik hier voor de volledige fotoreportage!